Μαθαίνοντας απο τους κρυστάλλους

-->

Έχουν περάσει 4 χρόνια από την στιγμή που αγόρασα τους πρώτους μου κρυστάλλους, και 20 χρόνια απο την πρώτη μου επαφή με οτιδήποτε είχε να κάνει με το κρυσταλλικό βασίλειο (με την μορφή ενός πολύ όμορφου βραχιολιού, που παρέμεινε ακαθάριστο τόσα χρόνια...και κάθε φορά που το φορούσα, αναρωτιόμουν γιατί αισθανόμουν θλίψη!). Κοιτώντας τους κρυστάλλους που έχω στο σπίτι μου, έκανα μια μικρή αναδρομή σε αυτά τα χρόνια, και στα όσα έμαθα από αυτούς. Ανακάλυψα οτι η πορεία ήταν δύσκολη, πολλές φορές επίπονη, με αρκετές διαμαρτυρίες απο μέρους μου, αλλά μέσα σε εκείνα τα δάκρυα και τις δυσκολίες γεννήθηκαν
οι μεγαλύτερες αλλαγές και καρποφόρησαν κάποιες αξιόλογες αλήθειες, που θέλω να γράψω, ώστε και εγώ να τις δω να αποτυπώνονται στο χαρτί, ίσως από μια παρόρμηση να ξαναγυρνάω σε αυτές όταν το σκοτάδι έρχεται...Γιατί τελικά, εκείνη την στιγμή που νιώθεις ότι είσαι ανήμπορος, στο έλεος της ζωής και των καταστάσεων, μόνο μια δάδα αναμμένη μπορεί να σου αποκαλύψει ότι τα τέρατα δεν είναι τίποτα άλλο από παιχνίδια της φαντασίας σου...και τί πιό φωτεινό από τους φύλακες του φωτός, τους λίθους!

Ένα βασικό μάθημα είναι η ανιδιοτέλεια. Πάνω στην Γη, ανακαλύπτονται τόνοι χαλαζία και άλλων κρυστάλλων, οι οποίοι συνθλίβονται για να μπουν στα μικροτσίπς, τα ρολόγια, τις βελόνες, και αλλού. Περπατώ στην Αθήνα, και όλα τα μαγαζιά  έχουν κρυστάλλους στην βιτρίνα τους, είτε σε μορφή κοσμημάτων, είτε διακοσμητικών, είτε (δήθεν) έργων τέχνης. Όλοι ταλαιπωρημένοι, σκονισμένοι, κακοποιημένοι και σαφώς ακαθάριστοι. Η μόνη τους χρησιμότητα είναι για να κερδίσουν χρήματα οι έμποροι πουλώντας τους, ή και για να φέρουν τύχη στο μαγαζί (αδυνατώ να κατανοήσω πώς ένας καταταλαιπωρημένος αμέθυστος, που έχει ξεθωριάσει από την έκθεση στον ήλιο, και είναι ουσιαστικά «νεκρός» μπορεί να αυξήσει τα οικονομικά ενός μαγαζιού). Μια τέτοια βόλτα συνήθως καταλήγει με εμένα να γυρνώ σπίτι μου κάνοντας αισιόδοξα όνειρα, όπου κάποια μέρα όλα αυτά τα μαγαζιά θα είναι κλειστά και παντού όλοι θα σέβονται και θα αγαπούν τους κρυστάλλους! Όταν προσγειώνομαι στον πλανήτη μας, αναρωτιέμαι «γιατί υπάρχει αυτή η κατάσταση? Ποιόν εξυπηρετεί?». Μου πήρε κάμποσο καιρό να συμπεράνω (και ακόμα περισσότερο καιρό να συνειδητοποιήσω) ότι οι νόμοι της εξέλιξης περιλαμβάνουν τον θάνατο του Εγώ..Οι κρύσταλλοι ουσιαστικά δεν έχουν εγωϊσμό, και όποιο είναι το σχέδιο του Σύμπαντος, αυτό ακολουθούν.Ακόμα και με το να θυσιαστούν...Όπως ο Λεωνίδας και οι 300 άντρες του θυσίασαν τις φθαρτές ζωές τους προκειμένου να καθυστερήσουν τους Πέρσες.Αυτοί δεν ήξεραν οτι θα πέθαιναν? Ναι, από την πρώτη στιγμή το γνώριζαν. Όμως γνώριζαν πως αν δεν έκαναν μια τέτοια κίνηση, οι Πέρσες θα ήταν οι ισχυροί κατακτητές, και θα κινδύνευαν πολλοί περισσότεροι άνθρωποι από αυτούς τους 300. Δεν τους ένοιαζε το σώμα που θα πέθαινε, αλλά η υποδουλωμένη ψυχή που θα είχαν αν δεν έκαναν αυτή τηνκίνηση.  Έτσι και οι κρύσταλλοι γνωρίζουν πως ο σκοπός τους είναι η εξυπηρέτηση του Σύμπαντος, με όποιο τρόπο και αν γίνεται αυτό. Η ενέργεια δεν πεθαίνει, μόνο η μορφή αλλάζει. Και χωρίς εγωϊσμό διαθέτουν τον εαυτό τους στην Ενέργεια. Θέλουν να μας δείξουν ότι όλα αλλάζουν από την μια στιγμή στην άλλη, όλα διαμορφώνονται, και μόνο η αλλαγή είναι ο σταθερός παράγοντας που καθορίζει τα πράγματα. Οι κρύσταλλοι δεν πονάνε, δεν μισούν, δεν μετανιώνουν, δεν βαρυγκομούν...Γιατί δεν βιώνουν τίποτα άλλο πέρα απο την χαρά να είναι μέρος του συμπαντικού συνόλου, και αυτό υπηρετούν. Η χαρά, μας λένε, βρίσκεται μέσα στην ψυχή, όχι μέσα στο μυαλό. Το μυαλό ποτέ δεν θα ευχαριστηθεί, ποτέ δεν θα ηρεμήσει, ποτέ δεν θα αγαπήσει, ποτέ δεν θα ζήσει. Μόνο η ψυχή είναι άφθαρτη, γεμάτη εμπειρίες και δυνατότητες. Ζήστε με ζωντανή την ψυχή, και μεταδώστε αυτή την κρυσταλλική φλόγα και στους άλλους γύρω σας...

Το άλλο μάθημα είναι η υπομονή. Όταν ρωτούσα και ζητούσα πράγματα, έπαιρνα κάποιες κατευθύνσεις, και μετα..υπομονή! Δεν φημίζομαι για αυτό το προσόν και έτσι δεν ήθελα να ξανακούσω για αυτή την λέξη! Και όμως αυτή την έννοια πάντα επικαλούντο. Όσες φορές και αν διαμαρτυρήθηκα για την ταχύτητα που άλλοι βίωναν αλλαγές και καταστάσεις (ενώ οι δικές μου αλλαγές έρχονταν με ταχύτητα σαλίγκαρου!), σαν να ένιωθα οτι..μειδιούσαν(!) και πάντα μετά ακολουθούσε η..υπομονή. Έτσι έφτασα στο σημείο να κάθομαι να περιμένω(καθότι έτσι αντιλαμβανόμουν την υπομονή), στην αρχή με στεναχώρια, μετά με νεύρα και μετά με αδιαφορία. Σε αυτό το στάδιο έφτασα απλά να παρατηρώ καταστάσεις γύρω μου και τον εαυτο μου, πώς δρω, και αν δρω βέβαια. Το συμπέρασμα ήταν οτι επαναπαυόμουν στο οτι κάτι «θα γίνει» και απλά περίμενα. Δεν δρούσα. Έτσι λοιπόν η υπομονή πήρε μια άλλη διάσταση: «δράσε με υπομονή!». Έχε στόχο το τί θες, και περίμενε να το δεις να γίνεται όσο εσύ δρας προς αυτό. Πολύ σημαντικό μάθημα, πρόσφατα κατακτημένο, σαν κοάν του Ζεν, που με παίδευε χρόνια και που ένιωθα οτι όριζε την ζωή μου...

Κοιτώ δίπλα μου τους κρυστάλλους και γράφω το πιο σημαντικό μάθημα που έχω λάβει μέχρι στιγμής, και ίσως το δυσκολότερο να εφαρμόσω..Της ανιδιοτελούς αγάπης. Όσο και αν έχουν κακοπάθει οι κρύσταλλοι απο εμένα(στην αρχή δεν ήξερα ότι πρέπει να καθαρίζονται!), όσο και αν έχω αδιαφορήσει κάποτε, όσο και αν αγνόησα τις υποδείξεις τους για τα καθάρματα που πέρασαν στην ζωή μου, όσο και αν έκλεισα τα αυτιά μου στις παροτρύνσεις τους, αυτοί κάθε φορά που θα τους πάρω στα χέρια μου, μου «μιλούν». Κάθε φορά είναι εκεί, κάθε στιγμή, ακόμα και όταν δεν είναι «διαθέσιμοι», το δείχνουν με ένα τόσο σεβαστό τρόπο, που μόνο χαρά σου δίνει. Γνωρίζω ότι είναι εκεί, ακόμα και τις στιγμές που εγώ δεν είμαι ούτε μαζί με τον εαυτό μου, και πιό πολύ με προστατεύουν αυτοί παρά εγώ εμένα. Δεν υπάρχει κανένα είδος «κακίας» ή παράπονου, γιατί η αγάπη υπάρχει πάντα, και όχι σε στιγμές ή καταστάσεις. Η αγάπη λένε είναι κατάσταση της ψυχής και είναι αιώνια...