Οι κρύσταλλοι που έχουμε, χρειάζεται να μείνουν εφ'όρου κοντά μας;

 

 Ένα θέμα που συχνά με ρωτούν σχετικά με τους κρυστάλλους, είναι εαν ένας κρύσταλλος πρέπει να μένει κοντά μας για πάντα, και πώς μπορούμε να καταλάβουμε εάν χρειάζεται να δωθεί αλλού και πότε. Το βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον, και για αυτό σκέφτηκα να γράψω ένα μικρό άρθρο με τις σκέψεις και τις εμπειρίες μου σχετικά με αυτό το κομμάτι.


   Έχω κοντά μου κρυστάλλους από όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι μαζί τους (2004-2005), και πραγματικά με σχεδόν όλους έχω δημιουργήσει πολύ έντονη σύνδεση. Το να τους αποχωριστώ ή να δώσω σε άλλους τους μικρούς μου "θησαυρούς" ήταν για μένα κάτι αδιανόητο, και προσωπικά δεν το σκεφτόμουν καν τα πρώτα χρόνια της επαφής μου με τα ορυκτά. Η συλλογή μου όλο και μεγάλωνε, κάτι που μου φάνηκε ιδιαίτερα χρήσιμο όταν ξεκίνησα την επαγγελματική μου ενασχόληση με την κρυσταλλοθεραπεία.

   Όσο περισσότερο συνεργαζόμουν με τα ορυκτά, τόσο πιο πολύ αντιλαμβανόμουν μερικές φορές ότι με κάποια ήταν σαν να είχε κλείσει ο κύκλος της σύνδεσης μας, σαν πια να μην μπορούσα να λάβω νέα μηνύματα ή να μην είχα να μάθω κάτι παραπάνω. Συνέβαινε τώρα, μετά από λίγο να εμφανίζεται κάποιο άτομο (φίλος, γνωστός) που να έχει μία ανάγκη που να σχετίζεται με τον κρύσταλλο που εγώ πια δεν μπορούσα άλλο να συνδεθώ- για παράδειγμα, μία φίλη είχε θέματα με τον ύπνο της σε μία περίοδο που η σύνδεση μου με έναν λίθο Αμέθυστου είχε ολοκληρωθεί. Όταν της έδωσα τον κρύσταλλο (καθαρισμένο, εννοείται) και συνδέθηκε η ίδια μαζί του, τότε βελτιώθηκε ο ύπνος της αλλά και έκανε επαγγελματική στροφή μετά από λίγο καιρό! Τέτοια παραδείγματα έχουν συμβεί και με άλλα άτομα στα οποία έφτασαν μερικοί από τους αγαπημένους μου κρυστάλλους.

   Παρατήρησα, επίσης, πως κάθε φορά που ένας κρύσταλλος έφευγε από μένα, ερχόταν ένας άλλος...Ένας από τον οποίο έπαιρνα νέα μαθήματα, χρήσιμα για μένα εκείνη τη στιγμή που μου ήταν απαραίτητα. Αν και στην αρχή είχα αντίσταση στο να δώσω τους κρυστάλλους μου, ωστόσο ανιλήφθηκα πως όσο αντιδρούσα σε αυτό, τόσο πιο πολύ καθυστερούσα μία κατάσταση που ήταν να γίνει, γιατί οι ενέργειες είχαν ήδη τεθεί σε εφαρμογή. Οπότε προσωπικά δεν είχα κανένα δικαίωμα να θεωρώ ιδιοκτησία μου έναν κρύσταλλο που πλέον ήταν να πάει αλλού.

   Το ποιός κρύσταλλος είναι να δωθεί πού, έρχεται σαν αίσθηση, σαν εικόνα και σαν παρότρυνση

πολλές φορές. Με αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως χρειάζεται να δίνουμε όλους τους κρυστάλλους μας σε άλλους, κάποιοι είναι οι δάσκαλοι και μέντορες μας, οπότε χρειάζεται να μείνουν κοντά μας. Όταν είναι η κατάλληλη στιγμή τότε και ο ίδιος θα έχει ολοκληρώσει το ταξίδι του μαζί μας, και θα εμφανιστεί κάποιος που θα μπορέσει να ωφεληθεί από τις θεραπευτικές δονήσεις του κρυστάλλου που είναι να δωθεί. Εμείς, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να διευκολύνουμε αυτή τη διαδικασία.