Οι συνήθειες που αποκτούμε στη διάρκεια της ζωής μας εξυπηρετούν την ψυχολογική μας ανάγκη για κάτι σταθερό, που μένει ανεπηρέαστο και κατά κάποιο τρόπο μας κάνει να νιώθουμε ασφαλείς. Αποκτούν ένα είδος "ιεροτελεστίας", που επαναλαμβάνεται και διατηρείται, ειδικά όταν οι εξωτερικές καταστάσεις αλλάζουν και είναι ασταθείς, με αποτέλεσμα να τις θεωρούμε σαν ένα προστατευτικό κουκούλι, κάτι που μπορεί να μας υπενθυμίσει την έννοια της σταθερότητας.
Ωστόσο, η συνήθεια δεν είναι πάντα κάτι που είναι καλό να μένει στη ζωή μας.
Και αυτό γιατί πολλές φορές, αυτό που συνηθίζουμε να επαναλαμβάνουμε-ειδικά σαν συμπεριφορά απέναντι στους άλλους και τα γεγονότα της ζωής- πλέον δεν γίνεται από προσωπική επιλογή αλλά από συνήθεια, την οποία έπειτα συγχωνεύουμε σε αυτό που είναι η προσωπικότητα και ο χαρακτήρας μας. Το αποτέλεσμα είναι να διατηρούμε κάποια άκαμπτα στοιχεία εντός μας, τα οποία αποδεικνύεται πολύ δύσκολο να τα αποδομήσουμε στην πορεία.
Από άποψη επιστήμης, υπάρχει μία νευρολογική βάση για την εγκατάσταση μιας συνήθειας. Κάθε δράση που επιλέγουμε να πάρουμε δημιουργεί ένα "μονοπάτι" από νευρώνες στον εγκέφαλο, και από τη στιγμή που αυτό το μονοπάτι θα δημιουργηθεί , τα σήματα από τους νευρώνες θα προτιμήσουν να ακολουθήσουν την ήδη πεπατημένη, παρά να φτιάξουν νέες διόδους. Όσον αφορά τη βιολογία μας, αυτό μας βοήθησε στο παρελθόν να βρούμε οικονομικούς και γρήγορους τρόπους αντίδρασης σε συγκεκριμένα ερεθίσματα, κάτι το οποίο ήταν πολύ χρήσιμο για την επιβίωση μας σαν είδος. Πλέον, ο άνθρωπος έρχεται σε επαφή με εκατοντάδες πολύ διαφορετικά ερεθίσματα καθημερινά, νέες καταστάσεις και προκλήσεις, που σημαίνει ότι χρειάζεται να αναπτύξει ξεχωριστές μεθόδους συμπεριφοράς αντί να εμμένει στις ίδιες για κάθε κατάσταση.
Χρειάζεται προσωπική δουλειά και προσπάθεια ώστε να μπορέσουμε να αντιληφθούμε τις συνήθειες μας, ειδικά αυτές που μπορεί να μας οδηγούν σε αποτυχημένες αποφάσεις και συμπεριφορές. Επίσης χρειάζεται θάρρος ώστε να αποδεχτούμε τα όσα πράττουμε και να αποφασίσουμε να απεμπλακούμε από αυτό που πια μας φαίνεται τόσο οικείο, αν και βλαβερό. Είναι καλό να δώσουμε λίγο χρόνο στον εαυτό μας και να μην αισθανθούμε άσχημα για τα όσα μέχρι τώρα είχαμε υιοθετήσει, και που τελικά δεν ήταν βοηθητικά ούτε για εμάς, αλλά και ούτε για τους ανθρώπους γύρω μας. Πολύ σημαντικό είναι να θυμόμαστε πως το μόνο άτομο που έχουμε κοντά μας 24 ώρες το εικοσιτετράωρο είναι ο εαυτός μας, και είναι εκείνος που χρειάζεται να προσέχουμε και να τροφοδοτούμε με θετικότητα και αγάπη. Κανένας άλλος δεν θα το κάνει αυτό για εμάς αν πρώτα δεν το εφαρμόσουμε εμείς σε εμάς, και έτσι χρειάζεται να σκεφτούμε πως κάθε αλλαγή που θα γίνει, θα γίνει για το καλό μας εν τέλει.
Δουλεύοντας με το τσάκρα της καρδιάς, όσο εργαζόμαστε με τον εαυτό μας και τις συνήθειες μας, θα μας δώσει και το έναυσμα να ξεκαθαρίσουμε τα συναισθήματα μας και να βρούμε τις ρίζες των
συνηθειών μας εκεί. Οι πράσινοι κρύσταλλοι επουλώνουν τραύματα και δίνουν ελπίδα για νέα ξεκινήματα, ειδικά ο Αβεντουρίνης, ο Πράσινος Τουρμαλίνης, ο Πράσινος Χαλαζίας και το Επίδοτο.
*Μία πολύ καλή τεχνική για να βρούμε την ελπίδα να υιοθετήσουμε νέα στάση ζωής και να ξεκαθαρίσουμε το συναίσθημα μας, είναι η εξής:
Ξαπλώνουμε και τοποθετούμε στο τσάκρα της καρδιάς έναν Πράσινο Τουρμαλίνη και γύρω του 6 Λευκούς Χαλαζίες, με αιχμές προς τα έξω, μακρυά από τον κρύσταλλο. Μείνετε για 5 λεπτά και επαναλάβετε την τεχνική όταν νιώσετε ότι το χρειάζεστε.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου