Γιατί πλέον με απωθεί ο αγαπημένος μου κρύσταλλος;

   Όποιος ασχολείται με τους κρυστάλλους συνήθως θα έχει και έναν πολύ αγαπημένο κρύσταλλο συνεχώς κοντά του, είτε σαν κόσμημα, είτε σε πουγκάκι, είτε σε περίοπτη θέση στον χώρο του. Είναι σαν να δημιουργεί η ύπαρξη αυτού του λίθου μία ασφάλεια πως όλα θα πάνε καλά, σαν να είναι ένας καρδιακός φίλος που μπορεί να συμπαρασταθεί σε κάθε δυσκολία, να συμβουλέψει σε κάθε κατάσταση αλλά και να  προσφέρει γαλήνη, ηρεμία και αισιοδοξία. Ξεπερνάει, δηλαδή, την υπόσταση του κρυστάλλου-φυλακτού και μετουσιώνεται σαν μία οντότητα που βοηθά και συνυπάρχει μαζί με τον άνθρωπο (σε κάποιο βαθμό αυτό μπορεί να γίνει με όλους τους κρυστάλλους, ωστόσο αυτή η επαφή είναι εντονότερη και πιο καθημερινή με τον αγαπημένο μας λίθο).

   Υπάρχουν, ωστόσο, στιγμές που κάποιος μπορεί να νιώσει πως πλέον απωθείται από τον αγαπημένο του κρύσταλλο, αυτόν που είχε συνέχεια κοντά του και που δεν θα μπορούσε να διανοηθεί ότι θα τον αποχωριζόταν για κανέναν λόγο.

Η ενεργειακή επαφή με τον κρύσταλλο αρχίζει και λιγοστεύει και πλέον το άτομο μπορεί να νιώθει ότι απωθείται από την ιδέα να ξαναφορέσει/ξαναδιαλογιστεί με το συγκεκριμένο ορυκτό. Κάποιος μπορεί να πιέζει τον εαυτό του να συνεχίσει να έχει κοντά του τον πάλαι ποτέ αγαπημένο του λίθο, θεωρώντας πως σιγά σιγά θα ελαττωθεί η αίσθηση της απώθησης, ενώ άλλος θα απομακρυνθεί τελείως από την σκέψη του να ξανασυνεργαστεί με αυτό το ορυκτό.

   Αρχικά θα πρέπει να ειπωθεί πως αυτό είναι ένα σύνηθες φαινόμενο που παρουσιάζεται σε όσους ασχολούνται αποκλειστικά με έναν συγκεκριμένο κρύσταλλο για μεγάλο χρονικό διάστημα (παραπάνω από 2-3 μήνες) και δεν αποτελεί εξαίρεση. Είναι σαν κάποιος να τρώει συνέχεια το ίδιο φαγητό, να διαβάζει το ίδιο βιβλίο ή να κάνει τα ίδια πράγματα κάθε μέρα, για μήνες. Είναι προφανές που θα υπάρξει ενός είδους κορεσμός, με αποτέλεσμα να υπάρξει και μία ενστικτώδης απομάκρυνση από τον ίδιο κρύσταλλο που κάποιος είχε συνέχεια κοντά του για μήνες. 

   Στην περίπτωση της επαφής με το ορυκτό βασίλειο, υπάρχει και ένα άλλο θέμα: η συσσώρευση της ίδιας ενέργειας επί μήνες. Όταν κάποιος έχει κοντά του για πολύ καιρό τον ίδιο κρύσταλλο, τότε φτάνει να λαμβάνει καθημερινά την ίδια ενέργεια, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα ενεργειακό "περίσσευμα", που κάπως χρειάζεται να βρει τρόπο να μειωθεί- εξ ου και αρχίζει το άτομο να απομακρύνεται και να απωθείται από τον λίθο που είχε σαν πολύ αγαπημένο και ξεχωριστό για καιρό.

  Τί μπορεί να γίνει σε μια τέτοια περίπτωση;

• Είναι σημαντικό να δει αυτού του είδους την "απώθηση" σαν κάτι που είναι λογικό επακόλουθο της συνεχούς ενεργειακής επαφής με έναν συγκεκριμένο λίθο και να μην το κρίνει σαν κάτι "κακό" ή μη συμβατό με την έννοια της Κρυσταλλοθεραπείας. Η αρμονική επαφή με το κάθε είδος ζωής έγκειται στο να κατανοούμε πως υπάρχουν όρια στην αλληλεπίδραση μαζί του, και στην περίπτωση των κρυστάλλων σημαίνει πως μπορεί να υπάρξει και υπερ-φόρτιση από μία συγκεκριμένη ενέργεια.
•  Είναι καλό να σταματήσει να χρησιμοποιεί αυτόν τον κρύσταλλο για οποιοδήποτε τρόπο θεραπείας (διαλογισμό, τοποθέτηση στον χώρο ή/και στα τσάκρα, σαν κόσμημα, σε βάμμα).
• Δεν υπάρχει συγκεκριμένο χρονικό διάστημα που κάποιος θα χρειαστεί να μην χρησιμοποιήσει πάλι το ορυκτό του- κάποιος μπορεί να κάνει μερικές βδομάδες, άλλος μήνες. Συνήθως, όσο περισσότερο έχει κάποιος κρατήσει κοντά του έναν κρύσταλλο, τόσο περισσότερο διάστημα θα νιώσει πως χρειάζεται να μείνει χωρίς αυτόν, αν και αυτό δεν είναι υποχρεωτικό να συμβεί έτσι. 
• Κάποιο μπορεί να πιστέψουν πως έχει ολοκληρωθεί η συνεργασία τους με το συγκεκριμένο ορυκτό, όμως αυτό δεν είναι απαραίτητα σωστό. Είναι σημαντικό να δωθεί χρόνος ώστε να δει ο καθένας πώς μπορεί στο μέλλον να ξανα-συνεργαστεί με την εν λόγω κρυσταλλική ενέργεια. 

    Υπάρχει και μία άλλη εξήγηση για την έννοια της απώθησης από τον αγαπημένο μας κρύσταλλο, αν και συνήθως υπάρχει μία διαφορετική αίσθηση από αυτή που περιγράφηκε πιο πάνω. Μπορεί

πλέον ο κρύσταλλος να προσέφερε όσα είχε και εμείς να έχουμε κάνει βήματα περαιτέρω στην προσωπική μας εξέλιξη (όποια και αν είναι αυτή για τον καθένα). Αυτό σημαίνει πως πλέον χρειάζεται να επεισέλθει μία νέα ενέργεια στη ζωή μας, με αποτέλεσμα να στρεφόμαστε προς άλλον κρύσταλλο από αυτόν που μέχρι πρότινος είχαμε κοντά μας. Εδώ η αίσθηση δεν είναι ακριβώς σαν απώθηση αλλά περισσότερο σαν να στρέφεται η εσωτερική μας πυξίδα προς κάτι άλλο, σαν να αναζητά κάτι διαφορετικό- ωστόσο το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο, δηλαδή να αφήσουμε στην άκρη τον κρύσταλλο που είχαμε ως αγαπημένο μας. 

   Και στις δύο περιπτώσεις είναι σημαντικό να αφουγκραστούμε αυτό που συμβαίνει χωρίς να του βάλουμε μία αρνητική ταμπέλα ή να κατακρίνουμε τον εαυτό μας πως "δεν συνεργάζεται σωστά με όλους τους κρυστάλλους και πως αυτό δεν έπρεπε να συμβεί γιατί η κρυσταλλική ενέργεια είναι μόνο θετική". Προφανώς είναι θετική με την έννοια της θεραπευτικής βοήθειας και συμπλήρωσης, ωστόσο η υπερβολική ενασχόληση με ένα ορυκτό μπορεί να οδηγήσει και σε ενεργειακό κορεσμό. Οπότε χρειάζετα να υπάρχει μία ισορροπία σε αυτό το κομμάτι ώστε να μπορέσει να υπάρξει ωφέλεια με κάθε μας ορυκτό σε βάθος χρόνου. Δεν υπάρχει βιασύνη στην επαφή μας με τους κρυστάλλους...αντίθετα μέρα με τη μέρα θα αντιλαμβανόμαστε όλο και πιο καθαρά τον τρόπο που θα μπορούμε να συνεργαζόμαστε μαζί τους αρμονικότερα και πιο ουσιαστικά, χωρίς άγχος, χωρίς ανάγκη να καταφέρουμε κάτι συγκεκριμένο στο τώρα που νομίζουμε εμείς ότι χρειάζεται...